Rik Torfs : Stad en Land
Wij zijn minder vrij dan vroeger. Er is steeds meer dat niet mag. Maar geldt dat voor iedereen? Soms lijkt het alsof enkel de doorsneeburger op het land zijn levensstijl dient te veranderen, terwijl de 'hoogopgeleide' culturele elite uit de stedelijke lofts en penthouses gewoon haar gang mag blijven gaan. Ongelijkheid dus. Wat maakt het die elite uit dat bloemenmeisjes niet langer
wielerhelden kussen? De koers, dat is niets voor haar. Viergevelwoningen op het land mogen niet meer wegens de opwarming van de aarde? Dat zal de verstokte stedeling worst wezen.
Vorige zondag na een wandeling door de bijtende koude belandde ik in een dorpscafé waar, op zich al uitzonderlijk, een passant uit de stad - hij werkte in de reclame, zei hij - en een lokale wandelaar met twee prachtige Tervurense herders in een gesprek waren gewikkeld.
"U weet niet hoe fantastisch het in de stad kan zijn. Mijn flat is op de negende verdieping. Ik zie bij helder weer de torens van Antwerpen en Mechelen."
"Dankzij de mensen die onder u wonen en met een minder fraai uitzicht vrede moeten nemen."
De reclamejongen ging onverstoorbaar verder: "In de onmiddellijke buurt zijn er vijf hippe koffiebars en wel twintig restaurants."
"Maar ik heb geen koffiebars nodig. En ik kook mijn eten zelf. Het enige wat ik wil, is met mijn twee honden wandelen in de natuur."
De honden leken hun baasje te begrijpen. Ze gromden een beetje en schurkten tegen de broekspijpen van de hippe stedeling aan. Ook toonden ze hun gebit dat in een voortreffelijke staat verkeerde.
"U hoeft niet bang te zijn, ze doen geen vlieg kwaad."
De stedeling lachte groen. Heimwee overviel hem. Naar de veiligheid van zijn favoriete koffiebar met vijftien verschillende soorten koffie. En kleine caloriearme croissantjes voor mensen die gezond leven belangrijk vinden.
Column van Rik Torfs verschenen in Het Laatste Nieuws (© 2017 De Persgroep Publishing)
